Szalona Charlotte

No dobrze..zostałam poproszona a w zasadzie przymuszona do sklecenia

kilku słów i podania przepisu jak umiem najlepiej,choć ciężko się

wpychać między "Mistrze". Ale będzie bez nazwisk,daty przyjścia na

świat,koloru oczu. Zdradzić mogę jedynie, żem blondyna (jakby to miało

kogoś ośmielić...) Całkowicie anonimowo ma być..tak sobie zażyczyłam! Blog

typowo męski bo i profesja męska..nie bez kozery zawód to Kucharz a nie

Kucharka, Fryzjer a nie Fryzjerka. Więc niech się Panowie

wykazują. Zaczynam więc..Podkład muzyczny przygotowany. Ma być z linią

melodyczna. Rozkaz taki, mnie najbardziej pasuje "Within the Realm of a

Dying Sun" Dead Can Dance. Słuchawki na uszy i do gara. Potrzebujemy 50

dkg .mąki, 15 dkg. cukru i kostkę masła, 4 żółtka 1 łyżeczka gęstej

śmietany. Radzę pościągać cały kruszec z łapek bo trzeba to

pozagniatać..z sercem ,delikatnie aż powstanie jednolita kula:) Dzielimy

na dwie równe części i do zamrażalnika. Na dwie godzinki. Możemy zmienić

podkład muzyczny, ja zmieniam. Na Marillion

"Misplaced Childhood". I wtedy jest najgorzej bo zaczynam się

wydzierać..znam płytę na pamięć więc idzie to mniej więcej tak..aj nidź

ju bejbe..coś takiego. I się wyginam do tego jeszcze..jak umiem

najlepiej, po całej kuchni. A w oddali słyszę - Mamo nie

śpiewaj, prosimy :). Przerywam śpiew i zaczynam obierać
jabłka-kilogram

potrzeby. Potem na tareczce (grube oczka, panie wiedzą o czym

mówię). Paluchy oczywiście poranione. Krew się leje do jabłek. No cóż, taki

los. Tamujemy krwawienie. Najlepsze są plastry ze Spider-manem. Ostatnio tylko

takie posiadam w apteczce. teraz bierzemy się za przygotowanie

blachy, nasmarować masełkiem, posypać bułeczką tartą. I możemy wyciągać  

ciasto z lodówki .Pierwsza część potrzebujemy rozwałkować (jak się

da..mnie się nie daje, ja w łapkach ugniata, żeby ciepła dostało) i

wygniatamy tym blachę. Krok następny to nakłucie ciasta widelcem..ale nie

wiem po co? Co to daje? Nieważne. Na ciasto lecą jabłka z krwią (hi hi)..i

duża dawka cynamonu..zaznaczam dużo bo ja lubię cynamon. Pamiętam

oczywiście, że blog męski i rządzi tu chilli i czosnek ale nie tym

razem. Walimy cynamon. Aaaaa..i wanilia oczywiście. Jak mogłam zapomnieć, że

jeszcze białka (od tych żółtek które wpadają do ciasta) trzeba ubić z

cukrem waniliowym. Wanilię też lubię więc ucieram jeszcze laskę

prawdziwej. Następuje zmiana płyty. Teraz króluje ABBA..teraz mnie nikt

nie jest w stanie uciszyć, przed oczami mam Meryl Streep jak się wije w

tej Grecji,jak biega po pomoście w przykrótkich galotach. I marzę, że

Agent Jego Królewskiej Mości był moim byłym kochankiem. Ale do rzeczy..do

ciasta. Mamy spód..z tym widelcem pokuty m , jabłka z cynamonem (DUŻO), i

białka z wanilią.Teraz następuje apogeum przyjemności. Drugą część ciasta

ścieramy (bez krwi) na tarce na to co mamy w blaszce. I do piekarnika na

180/40 min.max. Po wyjęciu i ostudzeniu ja sypię cukier puder..najlepiej

wyglądają dziecięce buzie usypane biały proszkiem (nie mylimy z kreską na

lusterku). Pragnę zaznaczyć (jak to ładnie zabrzmiało), że ja nie jadam tego co

zrobię..tylko karmię się widokiem..rozpalał zmysł wzroku. Rozanielone

buziole, oczy na kota ze Shreka, i cichuteńkie kwilenie-Mamo mogę

jeszcze, ociupinkę, odrobinkę, na gryzka.???? i blacha znika. Jak się jeszcze

rozniesie po blokowym korytarzu to tworzy się kolejka z talerzykami. Jak

ja to lubię. Wprost uwielbiam. Kończy się płyta. Proponuję Cocteau Twins

"Heaven or Las Vegas"..ale to do sexu , na wieczór. Nie wiem co z tego

będzie..ale niech się rozwija:) Pozdrawiam:)