Jego Królewska Mość Pan Śledź

    Tajemnicą dobrego śledzia jest sam Pan Śledź. Niełatwo w okolicznych świątyniach (t......co, c.....ur, l......dl, b........a, r......al, czy i.......er m.......he) o przyzwoitego Pana Śledzia, muszę się mocno napocić w tych hiper/super/ultra/megasklepach.

    Pan Śledź namierzony, mamy więc podstawę do kuchennej symfonii. Ukradnę siostrze patent z muzyką i wrzucam na słuchawki acepiorundece „if you want blood” zapętlam i przygotowuję pierzynkę dla Pana Śledzia. Rytm w słuchawkach idealny do krojenia cebuli (nie zdradzę jakiej).

Kroję w ćwierćwałki, podsmażam na oleju z pestek winogron, zmniejszam gaz i niech dochodzi.

Spytacie,czy Pana Śledzia wymoczyć ? NIE !!! To tak jakby grzyby umyć, przestępstwo. Jego słoność jest jak pekaesy Elvisa.

    Cebula nabrała odpowiedniej konsystencji, czas na pieprz zielony w ilościach nieograniczonych, co oznacza u mnie do bólu nadgarstka. Jeszcze kilka przypraw ( wpuszczamy italiano oregano i mexicano papriken ) pomidorro z puszki, chwila redukcji, przegryzka, studzenie ( koniecznie ). Patelnię ustawiamy pod kątem, cebulową część odgarniamy do wyższej części, aby oleum nam spłyneło.

    Teraz łatwo już będzie:

warstwa Pana Śledzia w kawałkach, pieprz zielony, pierzyna cebulowa. Procedurę powtarzamy aż do wykończenia składników. Na samiuśki koniec polewamy olejem i pieprz do bólu nadgarstka i łokcia.

    Teraz trudno będzie:

chowamy Pana Śledzia do lodówki, najlepiej takiej z immobilajzerem i czekamy 3 dni ( może się też przydać kilka bulterierów, sidła, zapadnia, firma ochroniarska, albo Świtoń M.C )

Jemy.

JKM Pan Śledź jest genialny.

                                                                      Z wyrazami szacunku:

                                                                                   wasz skromny maestro