Post Charlotty 2

Dwa dni wolnego wzięłam na przygotowania do egzaminów. Dwa dni piździ i gwiździ. Dziś to jeszcze śnieg  napiernicza. Jakaś masakra. Dwa dni czytam te same notatki. I od dwóch dni czekam na efekty uboczne. No i mam, zaczyna mnie telepać. Skoro tak się nade mną znęca wyczerpany organizm-zrobię drożdżowe. Z kruszonką. I z jabłkami. Tylko muszę wyczaić gdzie przepis. Taka niby porządna jestem i mam swój zeszycik z przepisami, co to mi go kiedyś Teściowa (nie wiem , dlaczego  z dużej litery) założyła. Szukam , szperam. W zeszyciku oczywiście powpychane kartki, wycinanki z gazety, żadnego ładu ani składu. Mam. Znalazłam!!!! Tytuł „Drożdżówka Zbyszka”...Jakiego Zbyszka????. Nie ważne. Co potrzebujemy najpierw: potrzebujemy wlać do garnka 1szklankę  mleka ,1  szklankę  cukru ,1 kostkę  masła. Rozgrzać, rozpuścić. Odlać z tej lawy pół szklanki, do której  dodajemy 8 dkg drożdży. Teraz czekamy aż drożdże zaczną śmierdzieć (dla mnie śmierdzą zawsze) i wyrosną. O Boże zapomniałam o słuchawkach!!! Zapomniałam, że mam coś nowego do gotowania. To  ZAZ!!!!!!!!! To CZAR!!!! Zostałam rzucona na łopatki!!! Ktoś mi wysłał link, ktoś podrzucił płytę. I zaczęłam romans z piosenką francuską. Czary-Mary mówię Wam. No, ale wróćmy do śmierdzących na całe mieszkanie drożdży. W tym czasie, gdy drożdże rosną i śmierdzą rozbijamy do miski 4 jajka i ubijamy. Trzepaczką. Czym bądź. Jak już w garnku wystygnie to co rozpuszczone to walimy do michy jaja (te uwalone trzepaczka, lub czym bądź) ½ olejku cytrynowego , ok.3/4  mąki  tortowej.  Na koniec dodajemy drożdże jak nam jeszcze wszystkie nie zwiały ze szklanki. Teraz zdradzę sekret. Jestem w posiadaniu cudownej michy z  firmy,  której nazwa zaczyna się na literę T...Michy wprost magicznej. Więc  ja wszystko pakuję do tej michy na T.. Pakuję, zamykam a to co w środku samo rośnie..i co chwila próbuje się wydostać. Potrząsam, znów zamykam szczelnie bez żadnego pitulenia z jakimś ciepłym miejscem, miską z wodą jak to z drożdżami bywa. W przypadku ciasta drożdżowego to panują  jakieś dziwne zasady, że to niby tylko babcie „umią”. Że przeciągi niewskazane, że w szmatkę i do wiadra. Takie tam. Kiedyś zrobiłam drożdżówę z michy na urodziny mojej Bratanicy.  Zjechała  rodzina. Same rasowe kuchary. A u mnie w  foremce  monstrum. Ciasto-olbrzym. Pyta się więc jedna z  ciotek,  jakim cudem.??? Ja, że normalnie. Uśmieszek i zaczynam ściemniać. To Ona atak! I pytania dziwne konstruuje! Połowy wyrazów nie rozumiałam ale cała przeszczęśliwa kiwałam głową na znak, że TAK.  Że oczywiście. Ale nie może być inaczej. Panowałam nad sytuacją. Nie dałam się wciągnąć w rozmowę o szczegółach. Głupia nie jestem. A ciocia-zachwycona i o przepis prosi. O misce oczywiście SZA.!!! Powiedziałam, że przyniosę następnym razem... dawno to było. Ale wrażenie zrobiłam. Boskie  uczucieJ.  Ale wracając do ciasta. Jak już wyrosło to na blachę  z nim. Na wierzch (ja przynajmniej ) dodaję jakieś owoce, mogą być jabłka, śliwki, co nam do głowy przyjdzie lub jest pod ręka akurat. Na wierzch  kruszonka, ale to chyba każdy głupi potrafi. Ja mam wersję  ulepszoną , ponieważ do kruszonki dodaję wiórki kokosowe. Dla zdrowotności. No i piekarnik 180/40-50 min.max. Ja swój obowiązek przepisowy-przepisowo spełniam. Wy do michy a ja do Rachunku Efektywności Inwestycji. SmacznegoJ